...

Zitten er nu méér vrouwen in? Of heeft men het licht gezien? Of is een lid van de commissie zelf geconfronteerd met borstkanker en de gevolgen? Ik weet het niet, maar het is een feit: een borstreconstructie met eigen weefsel is geen luxe meer, noch een esthetische ingreep. En tegelijkertijd maakte ik me toch ook de bedenking hoe moeilijk het moet zijn om met een toch wel nauw budget en met steeds duurdere geneesmiddelen, beslissingen te nemen. Neem nu bijvoorbeeld tandimplantaten. Geen mens die betwijfelt dat een implantaat veel betere resultaten geeft dan een losse prothese. Geen mens die ook betwijfelt dat ondervoeding bij ouderen zoveel te maken heeft met mondproblemen. Maar een goed nepgebit kost even veel als een auto. Dat men de burger steeds meer wil betrekken bij wat al dan niet terugbetaald wordt, kunnen we toejuichen. Maar tegelijkertijd heb ik ook bedenkingen. Vaak worden beslissingen ingegeven door een golf van emotie. Denken we maar hoe de reacties zijn als verhalen van niet-terugbetaalde geneesmiddelen bij kinderen oproepen. Een overheidsbeslissing mag en kan echter niet gestoeld zijn op emotie, maar moet een stevig fundament van ratio hebben. Van afwegen en duidelijke beslissingen nemen die dan ook voor iedereen gelden. Of die burger daar niet toe in staat is? Tot op grote hoogte wel. Het mooie bewijs daarvan is het standpunt van die bevraagde burger dat kwaliteit van leven boven kwantiteit moet staan. Maar ook dat er eerder rekening moet gehouden worden met de kost voor de maatschappij dan met het aantal mensen dat geholpen wordt. Het is balanceren op een dunne koord en uiteindelijk is het wel de overheid die de knoop zal moeten doorhakken.